گزیده ای از داستان : اولین شکوفه.... 

آخرین کالک را آورده اند تا آن را تایید کنم و بفرستم برای چاپ...

به گرافیستی که دارم با او حرف میزنم ، می گویم « اتود و چارچوب و کادر خوب است.»

می پرسد « چشم هایش چطور؟»

دست از روی چشم هایش بر می دارم. یک لحظه همه ی وجودم محو می شود در نگاه ِ آن چشم ها؛

...

*

- سلام خانم مهندس! بی خبر ؛ اتفاقی افتاده ؟

کالک را به دستش می دهم.

- عکس ، عکس این کالک ...؟

شماره کالک را نگاه می کند. کشوی میزش را باز می کند.

- ایناهاش ، بفرمایید.

نگاهش بین دست های لرزان من و عکس می رود و بر می گردد. دنبال یک صندلی می گردم تا روی زمین نیفتم.

دست به اطراف تکان می دهم. می پرسد « حالتان خوب نیست.» می دود از بیرون یک صندلی می آورد.

...

*

فرمان ماشین دارد از دستم خارج می شود. تمام تنم می لرزد. گرسنه ام ، تشنه ام ، حالت تهوع دارم ، اما باید برسم.

 من قبل از رسیدن آن پوستر ها به پست و قبل از تحویلشان به هواپیما و قبل از رسیدنشان به دست صاحبان عزا ، باید

 آنجا باشم. فرمان را محکم می چسبانم به کف دستهایم.نفس عمیق می کشم و قد راست می کنم .باید بایستم ، نباید خم شوم؛

حالا که پیدا شده ، حالا که می دانم خودش است که برگشته است...

*

اتوبان به عوارضی می رسد و پس از آن به انتها و جاده های انشعابی ، گاه باریک و گاه پهن. به تابلو های راهنما نگاه می کنم.

هوا تاریک شده است یا تابلو ها سیاه پوشیده اند و اعداد و علایمشان این قدر درهم و ناخوانا شده اند.

من با حسم می توانم اسم ها و اعداد کیلومترهای باقیمانده تا شهر را بخوانم؛ فقط با حسی که مرا به آن شهر می کشد.

 شهری که پسری در آن به دنیا آمده و بزرگ شده است.

 وقتی دیپلمش را گرفته ، کنکور داده و آمده دانشگاه ؛

دانشکده ی فنی مهندسی مکانیک دانشگاه تهران.

آمده مؤذن مسجد دانشگاه شده است.

 من هر بار که صدایش را شنیده ام ، بی اختیار رفته ام به سمت نمازخانه ، وضو گرفته ام و نماز خوانده ام.

 گاهی مکبّر می شد و هدایت نمازگزاران را به عهده می گرفت.

روزهایی هم بود که امام جماعت میشد و نماز می خواند و من آن روزها احساس می کردم درسترین و مقبول ترین

نماز جماعت را خوانده ام. من با آن همه غرور که هیچوقت هیچ کس نتوانسته بود در دلم راه پیدا کند ، هر بار با شنیدن صدی اذان ِ  او

قلبم پر از شکوفه می شد و اولین شکوفه همان روز بود که هنوز پرده های جدا کننده نمازخانه خواهران از برادران وصل نشده بود.

من دیدمش. چشم هایش را بسته بود. پشت بلندگو ایستاده بود ؛ باریک و بلند قامت. یک دستش را کنار گوشش گذاشته بود.

صدایش از گل دسته های مسجد بیرون می رفت و خودش و عشقش در قلب دختری رسوخ می کرد.

که تا آن روز به هیچ مردی حتا نگاه نکرده بود.هر روز حتا روزهایی که درس نداشتم ، حتا روزهای تعطیل کشیده می شدم به سمت دانشگاه ،

به سمت مسجد دانشگاه برای شنیدن صدای اذان...

...

*

در میان این همه مردهایی که لباس یک رنگ خاکی پوشیده اند ، با سربند های سرخ ، صاحب عکس پرسنلی را پیدا می کنم

که از شرکت گرافیک تا اینجا با او حرف زده ام ، برایش گریه کرده ام و منتظر صدای اذانش بوده ام. می پرسم « کی برگشتید ؟»

می گوید « تازه داریم می رویم.» می گویم «چقدر دنبال شما در شهرتان می گشتم. تو اهل کجا بودی ؟»

می گوید « همین شهر خودت » میپرسم « چرا لهجه نداشتی که بشود حدس زد مال کجایی ؟ »

می گوید « آدم ها را که نباید از لهجه شان شناخت. من همیشه با لهجه ی شما حرف می زدم.»

از اینکه به من می گوید « شما » و از من دور می شود ، دلخور می شوم.

می پرسم « مگر من با چه لهجه ای حرف می زنم ؟ » می گوید « با لهجه ی من»...

می پرسم « کجا بودی این همه سال ؟ اگر نرفته بودی...»

باانگشت مسیری را نشانم می دهد که برایم ناآشناست.

 می گویم :« اگر رفته بودی و مفقود نمی شدی، من اینقدر رنج نمی کشیدم »

می خندد و رو از من بر می گرداند.می گوید« وقتی دنبال کسی نگردی، پیدایش نمی کنی.حالا هم اتفاقی پیدایم کرده ای.»

بغض می کنم ، صدایم می لرزد. می گویم «همه اش من باید دنبال تو می گشتم ، تو چرا به من فکر نمی کردی ؟»

لبخد می زند « چرا، آمده بودم ؛همان روز که ایستاده بودی وسط چهارراه و می خواستی خودت را خلاص کنی.

می گفتی تحمل این زندگی را ندارم.» اخم می کنم و می گویم « دیر بود ، دیگر کاش همان موقع هم به فکرم نبودی.

حالا مگر چه کرده ای برای من ؟»

می گوید « نجات از دوزخ. نمی دانی سزای خودکشی و قتل نفس دوزخ است و عذاب ابدی ؟ »

می خواهی یک ذره از آن عذاب را ببینی ؟» و دری باز می شود. فریادهایی که دیوانه ام میکند؛

... سرم داغ می شود و در حال ترکیدن است که از خواب می پرم . یخ کرده ام و دارم می لرزم...

...

انگار همه جا سفید است و من تنها هستم با جنازه او. زانو می زنم و گوشه ای از کفنش را می بوسم.

 * انتشارات گروه مطالعات اندیشه ورزان/نوشته ی منیرالسادات موسوی.